Młoda guślarka szukająca przygód, nie zdająca sobie sprawy z wynikających z tego niebezpieczeństw.
Tajemnicza siła ściągnęła Jolo na wyspę razem z Archibaldem. Guślarka zauważyła wtedy luki w jej pamięci - wojownik opowiadał jej o wydarzeniach z ostatnich dni, których nie pamiętała. Takie zaniki nie przydarzyły jej się wcześniej.
Przygoda dosięgnęła Jolo szybciej niż myślała. Razem z przyjaciółką Yarlan, a także poszukującymi łatwego zarobku Archibaldem, studentem i łowcą potworów dwukrotnie starli się z zielonoskórymi. Za pierwszym razem polując na nich, a drugi raz w trakcie ataku bestii na karczmę pod Eisental. Erika wsławiła się w trakcie starcia obejmując przywództwo nad zbieraniną przypadkowych ludzi, a w trakcie starcia ocaliła Archibalda. Po starciu dowiedziała się, że zieloni zaatakowali guślarza i jej rodzinę. Towarzyszyła rodzicom w ostatnich chwilach obiecując im, że zatroszczy się o ich rodzeństwo.
Erika pochodzi z małej i biednej wioski. W domu się nie przelewało co przyzwyczaiło Jolo (tak zwracali się do niej przyjaciele) do ciężkich warunków a także zaszczepiło w niej przekonanie, że każdy jest kowalem swojego losu. Jolo od małego chłonęła wiedzę i informacje niezbędne do opuszczenia rodzinnej wioski. Dzięki ponadprzeciętnej urodzie ludzie darzyli ją zaufaniem i lgnęli do niej jak ćmy do ognia. Dziewczynka bardzo szybko odkryła czym jest manipulacja i co zrobić by ludzie powierzali jej swoje sekrety. Nie pragnęła władzy, choć z jej talentami niechybnie mogłaby po nią sięgnąć. Interesowali ją ludzie, ich tajemnica a także wszystko co mogłoby jej pomóc wydostać się z nędznego życia. Jolo od zawsze najbardziej fascynował guślarz Shaibel. Był to znany i szanowny w całej wsi człowiek do którego ludzie przychodzili z najróżniejszymi problemami. Guślarz początkowo zdawał się nie lubić Jolo, ale sam mawiał po latach, że już od pierwszego spotkania wiedział, że Jolo zostanie jego uczennicą. Często powtarzał dziewczynie, że aura jaką roztacza wokół siebie, zaufanie jakie wzbudza a także intuicja jaką posiada są jej największymi atutami. Być może dlatego doskonale obstawiała losy i często wracała z miasta z dodatkową sumką, której pozbawiała znacznie zamożniejszych od niej ludzi. Pobierając lekcje od Shaibel'a zyskała jeszcze większą przychylność społeczeństwa. Mieszkańcy wioski byli pewni, że po śmierci starca to ona obejmie jego miejsce a oni nadal będą mieli kogoś kto będzie pomagał im rozwiązywać problemy. Inaczej sprawę widziała dziewczyna. Często wspominała rodzicom, że nic jej tu nie trzyma i opuści rodzinną miejscowość by szukać przygód, oni jednak nie wierzyli młodej córce i często wspominali o kandydatach do ożenku (a było ich zdecydowanie zbyt wielu). Jeden guślarz Shaibel zdawał się wiedzieć, że dziewczyna nie żartuje a jej zaciętość jest tak wielka, że pokona wiele przeszkód aby spełnić swoje zamiary. Starzec przekazał jej całą wiedzę jaką posiadł, nauczył kilku podstawowych sztuczek a także zaopatrzył w liczne lektury, które miały poszerzać horyzonty młodej kobiety. Z kolei młodzieńcy z którymi się spotykała przyczynili się do polepszenia "umiejętności przetrwania" to jest sztuki władania mieczem, posługiwania się łukiem a także kilku bardziej przyziemnych sztuczek jak rozpalenie ogniska i oprawienia upolowanej zwierzyny. Kiedy kobieta zebrała wystarczającą ilość pieniędzy pożegnała się ze swoim przyjacielem guślarzem i odeszła. Widząc smutek w oczach starca powiedziała, że z pewnością nie wróci na stałe do domu, ale kiedy będzie gdzieś w pobliżu z pewnością odwiedzi przyjaciela.