Krasnoludy albo „Dawi”, jak sami się nazywają – są uparte, a ich szorstkość w obejściu stała się legendarna. Chociaż większość mieszka w ogromnych fortecach górskich, zwanych Twierdzami, w większości dużych miast i w [location:2480780|stolicy Reiklandu} można znaleźć krasnoludzkich mieszkańców. Ponieważ krasnoludy z natury łączą się w klany, zazwyczaj trzymają się razem, tworząc enklawy i własne dzielnice, gdziekolwiek się osiedlają. Wielu krasnoludów żyjących w Reiklandzie to potomkowie tych, którzy przybyli z Utraconych Twierdz wiele wieków temu. Mimo wszystko większość z nich uważa się za krasnoludy z Gór Szarych, chociaż niektórzy nie widzieli nawet wzgórz, o górach nie wspominając. Kultura krasnoludów darzy szacunkiem biegłość w rzemiośle – przede wszystkim kamieniarstwie, kowalstwie i inżynierii, a krasnoludzkie Twierdze olśniewają prawdziwymi cudami techniki. Poza tym krasnoludy są żądne złota i klejnotów, dlatego w poszukiwaniu kamieni i metali szlachetnych drążą głębokie kopalnie w górach. Jednakże większą czcią od dóbr doczesnych otaczają swoją starszyznę i przodków. Nierzadko ważny antenat jest obiektem kultu. Krasnoludy nie mają talentu do magii, ale kowale run tworzą pokryte misternymi znakami artefakty, które kiełznają magiczne moce. Krasnoludzka sprawność i biegłość w inżynierii jest tak zdumiewająca, że niektóre z ich co bardziej pomysłowych mechanizmów i maszyn parowych w oczach prostego ludu uchodzą za magię. Krasnoludy są przysadziste, mają szerokie klatki piersiowe oraz muskularne kończyny. Ich rysy są jakby ciosane w kamieniu, a włosy grube i gęste. Długie włosy są dumą krasnoluda i wyznacznikiem jego statusu pośród innych krasnoludów, co często jest podkreślane skomplikowanymi warkoczami i ozdobami. Zgolenie brody lub ścięcie włosów jest dla krasnoluda ogromnym dyshonorem. Właśnie honor jest pierwszorzędną cechą ich charakteru. Krasnoludy są z natury dumne i bardzo pamiętliwe, a urazę wobec wszystkich, którzy kiedykolwiek je znieważyli lub pohańbili, chowają przez długie lata, podtrzymując niechęć przez pokolenia. Niektóre z konfliktów i uraz powstały setki lat temu, ale krasnoludy pielęgnują je, wiedząc, że przodkowie patrzą na ich uczynki, a gorycz hańby nie przemija nawet po śmierci. Z drugiej strony, choć przyjaźń przedstawiciela tej rasy zdobyć niezwykle trudno, to raz ofiarowana łączy trwale i nie ma żadnych granic. Mimo iż krasnoludy nie żyją tak długo jak niemal nieśmiertelne elfy, ciągle mogą chodzić po ziemi setki lat. Niektórzy twierdzą nawet, że krasnolud nie umrze tak długo, jak ma cel w życiu, chyba że zostanie powalony w bitwie. To dobry przykład przeświadczenia o uporze i konsekwencji tej rasy.