Durin leży wpatrując się w kolorowe światła rzucane przez witraże. Spodobał mu się jeden, na którym widać dwójkę kochanków leżących na prowizorycznych noszach, zapewne z czasów zarazy. Nie widać, czy żyją, ale ich ręce są dalej złączone w uścisku... Czoło krasnoluda pokryte jest potem tak gęstym, jak rosa pokrywa trawę o poranku. Wygląda dużo starzej, niż w chwili ucieczki z wyspy. ego organizm musi być na skraju wytrzymałości. Zauważa Was dopiero, gdy stajecie obok niego. Uśmiecha się.
Och to Ty, więc przeżyłeś. Jakże się cieszę ukchl!
Spogląda na kapłana.
To miłe odchodzić przy przyjacielu. Nie sądziłem, że tak nazwę człeka, z którym spędziłem tak niewiele czasu. Ale gdy Cię ujrzałem wszystko we mnie odżyło. Jej wspomnienie również. Widać tak to zostało mi zapisane. Tyle lat minęło i teraz, gdy spotykam inną osobę z osady, moja ścieżka dobiega końca. A mogła się skończyć już wiele razy. Coś chciało, żeby tak wyglądał mój koniec. Może miałem Wam coś przekazać? A może chodziło o mnie... Ugh! Ukchl!
Kieruje wzrok na witraż, który wcześniej oglądał.
Myślałem, że dołączę do niej dużo wcześniej. Ostatnio już popadałem w obłęd. Chodzę po tym świecie po jej odejściu już dłużej, niż przeżyłem razem z nią. Bałem się, że będę musiał doczekać starości. Czuję, że to koniec. I jestem spokojny.
Jakby nagle zauważa elfa i próbuje się podnieść w łóżku. Po chwili jednak opada i opuszcza ręce.
A gdzie ten twój pies? Parszywy kundel! Miał nas wyciągnąć na gryfie z tej osady! Pfu!
Spluwa obok. Nie widać krwi. Zwraca się znów do kapłana.
Myślisz, że ona na mnie czeka? Po tych wszystkich latach? Minęło przecież już 30 lat.
Oczy zachodzące mgłą oczekują na odpowiedź. Głowa nieruchomieje. Po chwili źrenice spoglądają w górę. Czy słyszał co odpowiedział Zigmunt?
W opisie wydarzenia pominięto wypowiedzi kapłana.